เกิดเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนาได้ภาวนา ถือว่าเป็นคนมีบุญ เพราะภาวนาเท่านั้นจะพ้นทุกข์ได้ ผู้ฝึกหัดภาวนาย่อมมีอุปสรรค ล้มลุกคลุกคลาน จิตมีเสื่อมมีเจริญ เกิดความเบื่อ เอียนพุทโธ ทำอะไรไม่ถูก หรือคาดเดา ตกภวังค์ มึนชา หรือหลงผิดว่าบรรลุธรรม ล้วนเป็นกิเลส

ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต สอนเน้นย้ำให้กลับมาพุทโธ ทำความสงบใจก่อน หรือใช้ปัญญาอบรมสมาธิ ซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญที่สุดของการปฏิบัติ กิเลสกลัวธรรมที่สุด อย่าทิ้งผู้รู้ อย่าทิ้งพุทโธ ให้พุทโธชัดๆ โดยไม่ต้องการสมาธิ ให้ปฏิบัติบูชาไปมากน้อยก็เป็นบุญ เป็นประสบการณ์ จิตจะละเอียดมากขึ้น เกิดความสงบ สุขอื่นใดยิ่งกว่าจิตสงบไม่มี จิตเป็นสัมมาสมาธิ จากนั้นฝึกหัดใช้ปัญญา จิตนี้อัศจรรย์และมีค่ามาก จึงห้ามทำร้ายตัวเอง ห้ามฆ่าตัวตาย การอัตวินิบาตกรรม กรรมของสัตว์ สัตว์มีกรรม หากทำไปแล้วให้ทำความดีอุทิศบุญกุศลให้

การปฏิบัติทำได้หรือไม่ ต้องทำจริงจังต่อเนื่องตามความเป็นจริง ตามหลักศีล สมาธิ ปัญญา ต้องมีครูบาอาจารย์และบุญวาสนาบารมี ส่วนจะไปทางโลกหรือทางธรรม จะไปทางไหน ต้องใช้สติปัญญาและจริงจังทำให้ชีวิตมั่นคงก่อนแล้วจึงมาปฏิบัติที่วัด ซึ่งเน้นการปฏิบัติเพื่อรู้ เพื่อเกิดปัญญา โดยมีสัมมาสมาธิที่ยกขึ้นสู่ภาวนามยปัญญาฆ่ากิเลส ให้เหลือแต่ธรรมบนหัวใจ เป็น ปจฺจตฺตํ สนฺทิฏฺฐิโก ในใจผู้ปฏิบัติ