ธรรมทั้งหลายเกิดแต่เหตุ เหตุดี ผลย่อมดี นักปฏิบัติมักหวังผล แต่ไม่สร้างเหตุให้พอ คำถามปฏิบัติไปแล้วผิดหรือถูก ทำอย่างไรดี จึงมีมากมาย ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต ได้เมตตาตอบแนวทางไว้ การปฏิบัติยากอยู่ ๒ คราว คราวเริ่มต้น กับ คราวถึงที่สุด แนวปฏิบัติสายหลวงปู่มั่นดำเนินตามแนวองค์พระบรมศาสดาทุกประการ แม้แสนทุกข์ยากลำบาก แต่พ้นทุกข์ได้จริง เมื่อท่านมีคุณธรรมก็ไม่เคยแสดงตน ต่างกับแนวปฏิบัติลวงโลก ภาวนาง่ายๆ มีกิเลสเต็มหัวใจแล้วเหยียบหัวพระพุทธเจ้าแสดงธรรม คือลบหลู่ธรรมวินัย คือโลกลวง ซึ่งมีมากมาย นักปฏิบัติไม่จริง ไม่มีปัญญา จึงมักตกเป็นเหยื่อ

องค์หลวงตามหาบัว เมื่อช่วยชาติมีตู้เอทีเอ็ม เมื่อมรณภาพมีลอยโคมบูชา อยู่ที่สำนึกของคน สำนึกของใครดี จะทำให้จิตใจดวงนั้นดี เป็นคนดี ส่วนพระใหม่สงสัยตนเองปาราชิก ซึ่งตามพระวินัยแล้วไม่เป็น

ท่านพระอาจารย์สงบเน้นพระรัตนตรัย ไม่ให้เชื่อมงคลตื่นข่าว การปฏิบัติเน้นสัมมาสมาธิ เพื่อยกสู่วิปัสสนา เน้นการสร้างเหตุ พุทโธโดยที่ไม่ต้องการสมาธิ ให้อยากพุทโธอย่างเดียว คือ อยากในเหตุ ซึ่งผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่ทำไม่ได้ รายที่จิตเริ่มสงบ ถ้าให้เจริญงอกงามกว่านี้ รสแห่งธรรมชนะรสทั้งปวง ให้เพิ่มความเพียร วิริยะ อุตสาหะ ก็จะได้อริยทรัพย์ ได้สุคติ แม้ที่สุดได้มรรคผลนิพพาน