ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต ยกธรรมบท เกิดเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนาแล้วไม่ได้บวชเรียน เหยียบแผ่นดินผิด ไว้เตือนใจ การปฏิบัติจำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์ผู้รู้จริงชี้นำ ซึ่งหาได้ยากแสนยาก ดังที่หลวงตาพระมหาบัวเทศน์ไว้ “พระสายหลวงปู่มั่นมีทั้งดีและเลว” เมื่อปฏิบัติก็ยิ่งทุกข์ยากแสนยาก เพราะจิตนี้รักษายาก ทำให้เจริญขึ้นมาก็แสนยาก รักษาไว้ก็ยิ่งยากกว่า ผู้ผิดหวังครูบาอาจารย์ที่สึกไป เลยเลิกปฏิบัติ ท่านให้คติล้มแล้วลุก ลุกขึ้นมาทำใหม่ ทำให้ได้ ทำให้จริง

จิตนี้เวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะ มีอริยสัจเท่านั้นที่ชำระล้างได้ด้วยมัคโคทางอันเอก นรก สวรรค์ นิพพานเป็นของมีอยู่ ไม่ให้เชื่อ แต่ให้พิสูจน์ ปฏิบัติจริงจังก็จะรู้เห็น ผู้ฝึกหัดจิตแส่ส่ายเห็นพระพุทธรูป เห็นสิ่งสะเทือนใจ หรือฝันเห็นอสุภะ ฝันแก้กิเลสไม่ได้ ให้เอาของจริง ให้มีสติพุทโธชัดๆ และให้ยึดคำหลวงปู่มั่นที่สั่งหลวงตาฯ เป็นหลัก “อย่าทิ้งผู้รู้ อย่าทิ้งพุทโธ แล้วมันจะไม่เสีย ถ้าสงสัยกลับมาที่พุทโธทันที” ผู้ที่เคยจิตสงบ ๓ หน เหมือนจะดี แต่จะลัดขั้นตอน เพราะธรรมเป็นขั้นเป็นตอน ให้สร้างสติ สมาธิ ปัญญา ส่วนผู้อายุน้อยหวังพ้นทุกข์จะปฏิบัติอย่างพระ เป็นความหวังดี แต่ไม่มีประสบการณ์ชีวิตจะตกเป็นเหยื่อ ให้ฉลาดรู้เท่าทัน ให้รักษาอุดมการณ์ และหากปฏิบัติถูกต้องดีงามก็บรรลุสัจธรรมได้เหมือนกัน