เรียนธรรม คือ เรียนสัจจะความจริงที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ และหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น รู้ธรรมตาม ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต ดำเนินตามอริยปฏิปทาเน้นเรียนปริยัติแล้วต้องปฏิบัติตามความเป็นจริง จึงเกิดปฏิเวธ ด้วยธรรมเป็นที่พึ่งได้จริง ในการเผยแผ่ธรรม ท่านทำตามคำสั่งองค์หลวงตาฯ วัดต้องไม่กวนบ้านกวนเมือง จึงไม่มีการบอกบุญเรี่ยไร หาผลประโยชน์ การสอนพระบวชใหม่จะเป็นพระดี พระจะดีต้องศึกษาและถือธรรมวินัยเคร่งครัด ต้องมีครูบาอาจารย์รู้จริงชี้แนะฝึกหัด ก็จะคลายความสงสัยในพระวินัย และจะได้ขวนขวายปฏิบัติให้ยิ่งๆ ขึ้น

เมื่อเริ่มปฏิบัติมีอุปสรรคมักหวังผล บ้างก็สงสัยคล้ายจิตมีอาการเมาค้าง ด้วยธรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ และ ชีวิตมีการพลัดพรากเป็นที่สุด ไม่เป็นกบเฝ้ากอบัว หากมีวาสนาบารมี ปฏิบัติจริงจังเป็นปัจจุบันธรรมสร้างแต่เหตุ โดยไม่หวังผล ก็จะได้รู้ธรรมพ้นทุกข์ หรือภพชาติสั้นลง

การปฏิบัติมีทั้งมิจฉาและสัมมา ครูบาอาจารย์สนทนาธรรมจึงสั้นกระชับอย่างผู้รู้ เขารู้ เพราะต่างรู้จริง เช่น สมาธิมี มีองค์ความรู้จริง ดั่งน้ำนิ่งแต่ไหล จิตสงบแต่มีพลังงาน เป็นสัมมาสมาธิ สติปัฏฐาน ๔ จริง ส่วนสมาธิไม่มี ไม่มีองค์ความรู้ ดั่งน้ำเน่า สมาธิหัวตอ ปฏิบัติแบบว่างๆ สบายๆ หลับไปเป็นมิจฉาสมาธิ สติปัฏฐาน ๔ ปลอม ถ้าผู้ใดปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรม เรียนธรรมย่อมรู้ธรรม สติธรรม สมาธิธรรม ปัญญาธรรม และที่สุดวิมุตติธรรม จะบังเกิดในใจผู้นั้นเป็น ปจฺจตฺตํ สนฺทิฏฺฐิโก