สุขที่จริง สุขที่ใจ สุขอื่นใดยิ่งกว่าความสงบไม่มี สุขถึงที่สุดวิมุตติสุข มีในศาสนาพุทธเท่านั้น ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต เมตตาตอบธรรมะแม้ปัญหาเด็กวัยรุ่น เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ท่านสอนให้ใจใหญ่ ไม่คับแคบ ให้รักษาใจ มีศีล มีสมาธิ ฝึกหัดใช้ปัญญา เมื่อใจยิ่งใหญ่ให้อภัยได้หมด ดังพระเจ้าอโศกมหาราชทรงมุ่งทำสงครามแต่เลื่อมใสพระพุทธศาสนาได้หันมาเผยแผ่ธรรม

ในการปฏิบัติศีล สมาธิ ปัญญา หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น เน้นศีลต้องสะอาดบริสุทธิ์ เรื่องของถวายพระประธาน ของไหว้เจ้า ของเป็นเดน ถวายพระไม่ได้ พระฉันเป็นอาบัติ เว้นแต่ไม่รู้ ส่วนพระที่รู้จะเคารพพระพุทธเจ้าจะรักษาพระวินัยยิ่งชีวิตจะไม่ยอมฉัน เรื่องพระยืนให้พรคนใส่บาตรก็เป็นอาบัติ แต่พระทำตามๆ กันมา จนสังคมเชื่อตามกัน

การเกิดเป็นมนุษย์พบพุทธศาสนาแล้วได้ปฏิบัติ ไม่เสียชาติเกิด ร่างกายต้องการอาหารปัจจัยเครื่องอาศัย แต่ใจต้องการธรรม รายที่ใจเป็นสมาธิธรรม เป็นสุขที่จริง สุขที่ใจ สุขจากใจ ไม่ใช่สุขจากเงินทอง ยศถาบรรดาศักดิ์ ฯลฯ ในการปฏิบัติ ไม่ง่ายไม่ยาก ไม่ให้หวังผล ให้ถวายเป็นพุทธบูชา โดยต้องมีสติ สมาธิจึงเป็นสัมมาสมาธิ ไม่ใช่มิจฉาสมาธิ และต้องยึดคำหลวงปู่มั่น อย่าทิ้งผู้รู้ อย่าทิ้งพุทโธ เมื่อปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรม ย่อมเข้าถึงสัจธรรม เป็นวิมุตติสุข สุขที่จริงในใจ