พระพุทธองค์ทรงสรรเสริญการปฏิบัติบูชาฆ่ากิเลส การฝึกหัดภาวนาหรือหัดเดินต้องมีผู้รู้จริงชี้แนะ ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต เป็นผู้รู้จริง และเป็นศาสนทายาทธรรมของวงกรรมฐานสายหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น ด้วยทางบรรพชิตกว้างขวาง ทางคฤหัสถ์คับแคบ ท่านจึงสร้างวัดเพื่อสงวนเป็นที่ปฏิบัติธรรมเท่านั้น เมื่อมาวัดต้องปฏิบัติอย่างจริงจัง ต้องเคารพสถานที่ ต้องรักษาความเงียบสงัดและรักษากติกาวัด

ในการทำความดี ดีใดไม่มีโทษ ดีนั้นชื่อว่า ดีเลิศ ผู้อยู่ที่ทำงานถูกรุมกลั่นแกล้ง หันมาภาวนา แต่ไม่ดีจะเลิก ต้องมีจุดยืนยึดหลักการทำดีต้องได้ดีและให้อภัย ในการภาวนาต้องมีสติจึงเป็นความเพียรและต้องตามเป็นจริง โดยทำความสงบใจหรือสัมมาสมาธิก่อน ถ้าเป็นจริง จิตจะเด่นชัดเป็นสมาธิ ให้ฝึกใช้ปัญญา เราทำเองจะไม่สงสัย ให้ยึดคำสอนหลวงปู่มั่น อย่าทิ้งผู้รู้ อย่าทิ้งพุทโธ ให้พุทโธชัดๆ ผู้ที่หลงเชื่ออาจารย์ไม่รู้จริงภาวนาไม่เป็น สอนให้ทิ้งลมหายใจมาดูจิต ให้ทิ้งพุทโธ คือ ทิ้งความเพียร ทำลายถึงรากเหง้าการปฏิบัติ ผู้ฝึกหัดปฏิบัติอุปมาหัดเดินหรือก้าวแรกต้องล้มลุกคลุกคลานมีอุปสรรคมากมาย ผู้ที่ทำความสงบใจไม่ได้ เพราะใจผูกไว้กับรูป รส กลิ่น เสียง เป็นบ่วงของมาร เป็นพวงดอกไม้แห่งมาร ผู้ใดลุ่มหลงจะค้างอยู่ในโลกนี้ ส่วนผู้ใดปฏิบัติจริงจัง สุขอื่นใดเท่าจิตสงบไม่มี และจะถึงที่สุดวิมุตติสุขพ้นจากโลกนี้