ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต รู้จริงในอริยสัจ จึงจำแนกจิตที่เป็นอิสระชั่วคราวตามภาคปฏิบัติไว้อย่างละเอียดชัดเจน ไม่รู้พูดไม่ได้ ทำไม่เป็นพูดไม่ได้ ถ้าจิตที่เป็นอิสระแท้จริงมีความสุขมาก ถ้าเกิดนิมิต หลวงปู่ดูลย์ท่านว่า “นิมิตที่เห็นจริง แต่สิ่งที่เห็นไม่จริง” ให้ปล่อยวาง อย่าทิ้งผู้รู้ อย่าทิ้งพุทโธ ให้กลับมา “พุทโธ” ชัดๆ พระพุทธศาสนาสอนให้ใช้ทั้งหนี้เก่าหนี้ใหม่ คือ นิมิต กับ กิเลสตัณหาความทะยานอยาก

อาชีพชาวนาเป็นสัมมาอาชีพ เป็นงานชอบ หากฉีดยากลัวฆ่าสัตว์ใช้จุลินทรีย์แทนได้ การทำบุญกับองค์หลวงตาแบบมากๆ แต่ฆ่าตัวตายก็ต้องรับผลกรรมนั้น กรณีพ่อแม่พระ พระกราบพ่อแม่ตามพระวินัยไม่ได้ แต่โดยธรรมได้ และพระดูแลพ่อแม่ได้ ถ้าไม่มีใครดูแล

หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น ครูบาอาจารย์ผู้มีคุณธรรมจะอ่อนน้อมศิโรราบต่อธรรม ส่วนผู้สอนธรรมผิดๆ สอนพุทธวจนะ แต่พฤติกรรมไม่เคารพและล่วงเกินธรรมวินัย อุปมาเหยียบหัวพระพุทธเจ้าแสดงธรรม

ผู้วางปริยัติจะเน้นมาปฏิบัติ จำกับจริง รู้จำปริยัติกับรู้จริงปฏิบัติห่างไกลราวฟ้ากับดิน เมื่อภาวนาอานาปานสติ ลมปลายจมูกกับผู้รู้ที่หน้าอกเป็นอันเดียวกันมาจากใจ ใจดวงใดไม่มีมรรค ใจดวงนั้นไม่มีผล ธรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ ให้ปฏิบัติบูชาตามหลัก ศีล สมาธิ ปัญญา ให้เข้าสู่มรรคผล ความรู้จริงปฏิบัติจะเป็น ปจฺจตฺตํ สนฺทิฏฺฐิโก